در فاصلهی بیست کیلومتری شهر مشهد به طرف قوچان راه دو طرفه میشود و یکی از این راهها به وسیلهی بلواری به نام پردیس که دارازای آن 7 کیلومتر است به مجموعهی فرهنگی باغ آرامگاه حکیم ابوالقاسم فردوسی میرسد.
بنا به شواهد باستان شناسی، این منطقهی توس از دیدگاه تاریخی دارای پیشینهی تاریخی زیادی است و بر پایهی نوشتارهای کهن به دست «توس» پهلوان ایرانی، بنا گذاشته شده و اکنون بزرگترین حماسه سرای جهان را در آغوش گرفته است.
در سال 1303 «انجمن آثار ملی» برای برپایی جشن هزارهی فردوسی تصمیم به ساختن آرامگاهی درخور، برای حکیم توس گرفت.
انجمن با گردآوری اعانه از مردم، کارهای آماده سازی برای ساخت بنا را آماده کرد. برای آغاز ساختمان باید محل دقیق به خاک سپرده شدن فردوسی بزرگ مشخص میشد. کهنترین منبعی که در آن از مدفن حکیم توس نام برده شده بود، «چهار مقاله»ی «نظامی عروضی سمرقندی» بود که آن را جایی نزدیک، دروازهی رزان توس در محل باغ خانوادگی فردوسی ذکر کرده بود.
«ارباب کیخسرو شاهرخ» در اردیبهشت سال 1305 برای تعیین مکان دقیق مدفن فردوسی راهی توس شد و با تحقیقات به عمل آمده مشخص شد باغ «حاج میرزا علی قائم مقام نایب التولیه» است. با همکاری مقامات استان سراسر باغ کاوش شد و در باغ تختگاهی یافتند که طولش شش متر و عرضش پنج متر بود و مدفن حکیم توس بود.
طراحی بنای آرامگاه توسط «آندره گدار» و پروفسور «هرتسفلد» به پافشاری انجمن، شبیه به آرامگاه کورش بزرگ انجام شد و مهندس «کریم طاهر زاده» بر روند ساختن این بنا نظارت کرد. معمار ساختمان نیز «حسین لرزاده» بود.
مساحت ساختمان 945 متر است و بهترین سنگتراشان، نگارههایی از داستانهای شاهنامه را بر دیوارهایش کندند.
و بنا در مهر 1313 به مناسبت جشن هزاره فردوسی گشایش یافت.
این بنا در سال 1348 با طرحی از «هوشنگ سیحون» که باز هم نگاهی به آرامگاه کورش بزرگ داشت، گسترش یافت و باغ اطراف آن به همراه موزهای در کنارش ساخته شد.
